7 Şubat 2010 Pazar günü ulusal bir gazetede ‘Bardakoğlu Bir Taş Attı’ başlığı altında yayınlanan haberdeki sunum ve yer verilen görüşlerdeki ithamlar üzerine kamuoyunu bilgilendirmek amacıyla Başkanlığımızca aşağıdaki açıklamanın yapılmasına lüzum görülmüştür.
Diyanet İşleri Başkanlığı, Dinimizin temel kaynağı Kur'an-ı Kerim'in, Hz.Muhammed (s.a.s)'e vahyedilmeye başlanmasının 1400. yılı münasebetiyle 2010 yılını ‘Kur’an Yılı’ ilan etmiş ve bu yılda toplumu Kur’an-ı Kerim ve Hazreti Peygamber konusunda daha etkili şekilde aydınlatmayı planlamıştır.
Diyanet İşleri Başkanı Prof. Dr. Ali Bardakoğlu, birçok bölgede yaptığı bölge toplantılarının devamı olarak il ve ilçe müftüleri ile Diyarbakır’da 6-7 Şubat tarihlerinde bölge toplantısı yapmış, Diyarbakır Ulu Camiinde Cum’a namazı öncesi yaptığı vaazda, 2010 Yılının Kur’an Yılı olduğundan bahisle Yüce kitabımızın millet olarak ortak inanç, ahlak, tarih ve medeniyetimizi inşa eden yönleri üzerinde durmuş ve bu meyanda halkımızı Kur’an-ı okumaya, anlamaya, Kur’an’ın ahlak değerlerini yaşamaya ve yaşatmaya, çocuklarımıza öğretmeye çağrıda bulunmuştur. Bu arada ülkemizin en az okuyan ve en çok televizyon izleyen ülkeler arasında olması gerçeğinden hareketle “akşamları televizyonları yarım saat daha az seyredin, televizyonunuzu yarım saat kapatın, kendinize ve çocuklarınıza zaman ayırın, Kur’an’la buluşun, Kur’an’ı ve Sünneti evinize misafir edin” tavsiyesinde bulunmuştur. Zira Kur’an ve Sünnet’i anlamak, dini doğru anlamanın ilk şartıdır. Dinin iyi anlaşılmadığı yerde bid’at ve hurafenin, törelerin, çıkar ilişkilerinin, siyasetin, dinle şöhret ve servet kazanmanın dini bir zemin bulması ve burada kökleşmesi kaçınılmaz olur.
Ne var ki, söz konusu haberde, konuyu ağırbaşlılık, sağduyu ve ciddi bilgilerle ele almak yerine ajanslara yansıyan bazı başlıklardan hareketle ve insanların zihninde şok etkisi yapan tarzda, biraz da yine din üzerinden polemik üretmek amacıyla ve istihzai bir üslupla; “Dizi furyası’ döneminde bu sözler toplumda ne kadar karşılık görecek? İbadet mi, dizi mi? Aşk-ı Memnu mu, Kur’an okumak mı?” diye sorulmakta ve bu sorulara göre oluşmuş görüşler verilmektedir. Verilen cevaplar arasında 'İnsanların evlerinde ne yapacağı Diyaneti ilgilendirmez', 'Takkesini taksın, sussun', 'Kuran içtimaya çıkar gibi okunmaz', 'Bu ülkede dine saygı var, özel hayata yok', 'Matbaaya karşı çıkmakla aynıdır', 'Diyanet karar veremez' gibi yargıların bulunması konuya nasıl önyargılı ve sathi biçimde yaklaşıldığının ve toplumun her kesimine yönelik bir okuma ve anlama seferberliğine ne kadar muhtaç olduğumuzu göstermesi bakımından oldukça manidardır. Hele hele konunun bir köşe yazarı tarafından “Kimseye zorla Kuran veya başka bir kitap okutamazsınız. Okutursanız, o rejimin adı "laik, demokratik cumhuriyet" olmaz. Böyle bir zorlama din devletlerinde bile yoktur. …Bu açıklamayı yapan birinin, laik bir cumhuriyetin Diyanet İşleri Başkanı koltuğunda oturması züldür.” şeklinde yorumlanması ise, bir algı probleminin yanı sıra etik ve düşünce açısından da ciddi bir sorunla karşı karşıya olduğumuzu açıkça göstermektedir.
Başkanlığımız, medya kuruluşlarının, köşe yazarlarının, görsel-sanal alemin şöhretli isimlerinin ‘ideal din adamı’ tasavvurunu ve sunumlarını, din hakkında ne söylenmesi gerektiğine dair beklenti ve taleplerini anlamaya çalışmakta, ne kadar aykırı ve farklı düşünürse düşünsün, bilgi düzeylerine bakmaksızın konuyla ilgilenen herkesin görüşüne en azından toplumsal bir olgu olarak önem vermektedir. Bununla birlikte, toplumu İslam Dini konusunda doğru bilgi ile aydınlatma görevinin ayrılmaz parçası olarak Başkanlık, İslam’ı doğru anlamanın yolunun Kur’an’ı ve Peygamber Efendimizin Sünnetini anlamadan geçtiğini ısrarla belirtmekte, bu konularda insanımızın, zorlanarak değil kendi özgür iradesini kullanarak bilgili ve bilinçli olmasını son derece önemli görmektedir.
Haber başlıkları okunarak ‘her şeyden haberdar’, kalıp cümlelerle yapılan sığ tartışmalar izlenerek ‘bilgili’, birkaç yabancı yazardan alıntı yaparak ‘aydın’ olunabilen, insanların uzatılan her mikrofona konuşmaya kendilerini me’zun ve mecbur saydığı ve okuma oranının da hayli düşük olduğu bir ülkede, kişilerin din konusunda doğru bilgi edinmesi için bu ortamdan kendilerini kurtarması ve özgür iradelerini devreye sokarak dini ana kaynaklarından öğrenmesi ayrı bir önem taşımaktadır. Başkanlığın Kur’an ve Sünnet’in sahih bilgisine ve bu bilginin ahlaki sorumluluk olarak hayatımızda gerçekleşmesine vurgusu bunun içindir. Güzel ahlakın ve erdemlerin toplumda yükselmesi ve yaygınlaşması Kur’an’ın temel amaçlarındandır. Sıkça atıf yapılan Cumhuriyet, laiklik ve demokrasi de ancak erdemler ve değerler ortamında sağlıklı işler.
Bu itibarla, bir kimsenin yukarıda özetlenen konuyu ‘televizyon seyredilmesini yasaklama’ veya ‘insanlara zorla kitap okutma’ şeklinde anlaması ve sunması veya ‘salt dizi karşıtlığı’ olarak görmesini anlamak mümkün değildir. Kamuoyunun gereği gibi takdir edeceğine inancımız tamdır. Çünkü konu, insanımızın kendi hür iradesiyle dininin ana kaynaklarıyla buluşma, onları daha çok okuma, anlama ve hakkında bilgi sahibi olma meselesidir. Konu, bu kadar bilgi kirliliğinin ve çizgi sapmasının olduğu bir ortamda insanımızı Kur’an ve Sünnet bilgisine ve ahlakına davettir. Hedonizmin, çıkarcılığın ve acımasızlığın öne çıktığı, manevi ve ahlaki değerlerin hırpalandığı, aile değerlerinin ve toplumun ortak bağlarının hoyratça yok edildiği bazı televizyon dizilerinin hangi kesim ve nesilde ne gibi tahribat yapacağı hususu ise, bahs-i diğerdir ve ana konuya nispetle çok daha tikel kalmaktadır.
Esasen, günümüz insanına yapılan bu ‘Kur’an’la buluşma’ çağrısı, koca ömrünü gölgeler ve fani hevesler peşinde tüketen, bilgisizliği, hırs ve kibri yüzünden iki adım ötesini göremez olmuş modern insanın salt Kur’an’la bilgilenmesi imkanı değil, aynı zamanda Kur’an ikliminde soluklanması, Kur’an ahlakı kazanması, ilahi kelamın esintisi ile üzerindeki ölü toprağının kalkması, varoluşa hikmetle ve iz’anla bakarak huzur bulması ve dirilmesi fırsatıdır da.
Cami cemaatine ve hatta tüm insanlığa yönelik “Kur’an okuyun” tavsiyesi kuyuya atılan bir taş değil, karanlıklara yakılan bir kandildir. Sanal dünyalardan hakikat dünyasına bir çağrıdır ve bu çağrı Kur’an’ın 1400 yıllık çağrısıdır. Biz bu çağrıyı ve uyarıyı yapmak zorundayız. Bunun karşısında dilediği tavrı göstermek ise muhatapların özgürce karar vereceği bir husustur.
Bireysel ve toplumsal hayatımızı esir alan sanal kuşatma karşısında pasif, edilgen birer varlık olmaya son vererek, aktif üretken olmaya, başta Yüce kitabimiz olmak üzere insanı ve varlık alemini konu edinen her şeyi okumaya çağrımızı yeniliyoruz.
Kamuoyuna saygıyla duyurulur.
