Daha dün ne yediğimi hatırlamakta zorluk çekerken, eskilerin domatesinin tadı, salatanın kokusu, mantıs'ın dumanı; saymaya kalkarsam yağından peynirine, ekmeğinden etine, komşusundan arkadaşına daha neler neler var kırk yıl evvelinin birçok anını tüm sıcaklığıyla hatırladığım.
Havasından mı suyundan mıydı yoksa insanları birbirine mecbur bırakan şartlar mıydı eskinin heriflerini gerçekten "Herif" yapan?
Yok muydu alçaklık, hırsızlık veya namussuzluk, vardı elbet. Ama şimdiyle mukayese edildiğinde o kadar azdı ki, o çokluk olan güzelliğin arasında az olan çirkinlik hem çok net görünür hem de pislik görülürdü. Alçağı da namussuzu da pisliğini öremek için bir gayret sarf ederdi. Yani eskiden namussuzluğun da bir namusu vardı!
Geçen gün çayını içmek için uğradığım Sevgili Kardeşim Murat PASİN ile oradan buradan ziyadesiyle de eskilerden (onunla zaten hep eskileri konuşuruz. Hem de büyük bir zevkle) konuşurken laf döndü dolandı eskinin kabadayılarına geldi.
Bu konuda oldukça dolu olan Kardeşim anlatmaya başlamasıyla transa geçmesi(!) neredeyse bir oldu. Bu konuda duyduğu bildiği ya da gördüklerinden aklına gelenleri bir bir hem de büyük bir heyecanla anlatırken; anlattıkları beni tüm renkleriyle Kırk ? Elli yıl evveline götürüyordu.
Gerçekten o insanların hatıralarında zamanın güzelim sebzelerinin kokusunu duydum burnum; o mahallelik kültürü ya da hısım akrabalığın hayatımızdaki mühim yerini hatırlayınca da yüreğim sızladı.
Hem de derinden.
Murat'ın anlattıkları ve benim hatıralarım. Hepsi birbirine karışmıştı. O günleri yeniden lezzetiyle yaşamanın keyfi yanında hakikatte onların çok geride kaldıklarını bilmenin sancılı acılarını bir arada yaşamak; susuzluktan yanan birinin çölde serap görüp de aslında bunun bir hayal olduğunu bilmenin tarifsiz acısını yaşamak gibiydi.
Bir gün sonrası da büyüğüm ve meslektaşım İlhan CANAL'ın yine eskilerle alakalı anlattıkları bu yazıyı yazmama vesile oldu.
Her ne kadar yiğit lakabı ile anılır dense de, o zihin kargaşasında lakaplarını unuttuğum ve bugün birçoğu aramızda olmayan bu şahsiyetlerin maneviyatından özür dileyerek dinlediklerimi toparlayıp hemen anlatayım efendim;
İlhan Ağabeyi iş arkadaşı ve mahalleden komşusu olan bileği de yüreği gibi güçlü olan Rahmetli Yaşar Ağabeyinin hem evli hem de parasının hesabını bilmemesine kızıp da, çalıştığı iş yerinden onun maaşlarını almasını anlattı.
"Üçe bölmüştüm parasını. Bir hisse evine (ki, yetmeyeceğini bildiğimiz için ayrıca aramızda para toplayarak aldığımız erzağı evine gizlice bırakırdık) bir hisse kendisine harçlık verir geri kalanı da onun adına biriktirmeye başladım. Bir zaman sonra o biriken parayla Hasan-i Basri'nin oralarda evvel bir arsa sonra da inşaat malzemesi almıştım. Ve eş dost hısım akraba, konu komşu ziyadesiyle biz arkadaşlar bir gecede sabaha kadar çalışıp başını sokacağı gecekondusunu yapmıştık."
Murat PASİN'in anlattığı ise bir başka hayret verici bir hatıra. Şu an hem lakap hem de isimlerini unuttuğum ve eskinin kabadayılarından birine Ahmet birine de Mehmet diyerek anlatayım. Hem isimlerin ne önemi var ki?
"Bu iki namlı kabadayı bir gün bir mevzudan dolayı kozlarını paylaşmaya karar verirler. Racon bilekten. Öyle bıçak silah da yok. Kalleşlik asla! Beraber faytona binip, kimsenin görmeyeceği bir yere giderler. Büyük ihtimal Türbe Deresi! Rivayete göre 8 ? 9 saate yakın kavga ederler. Her ikisi de hasarlı olsa da biri diğerinden daha fazla hasar alır. Sonunda birlikte hastaneye giderler. Ki o fazla hasarlı olan ameliyata alınır ve on beş güne yakın hastanede kalır. Hele diğerinin yaptığına bakın!
Her gün mahalleli biriyle erzağını gönderirken bir yandan da evin namusunu koruma adına On beş gün hasmının evini gören bir yerde nöbet tutar!
Eskinin Herifleri gerçekten gerçek herifti. Ama en büyük herifler ise babalarımızdı elbet!
Onlar de heriflerin eskileriydi!
