Bir yıl aradan sonra geçen hafta bir haftalık bir Erzurum seyahati yaptım. Karlı dağlar, çamurlu sokaklar, virane Tebrizkapı-Mahallebaşı, Makyajlı Cumhuriyet Caddesi, Şahane Tarihi Erzurum Evleri, çelişkili yaşamın hep olduğu gibi devam ettiği yükseklerdeki yükselemeyen şehrin gündemi gene aynı; seçim yapmak. Seçimini yaşanabilir bir kent olmaktan ziyade, birilerinin daha lüks, daha saltanatlı yaşayabilmesi adına adamaktan ibaret bir seçim gündemi.
Evet-Hayır oynuyordu Erzurum. Tek eksik; Sevgili Erkan Yolaç yoktu.
Mart ayı kediler, doktorlar ve Erzurum için çok anlamlıdır. Erzurum'un kurtuluşu bu aydadır, gerçekten de kurtulmuş mudur?! Kediler ise bu ayda türlerinin devamını sağlar yani yok olmaktan kurtulurlar, doktorların bayramıdır, en azından biraz eğlenir streslerinden kurtulurlar.
Oysa Otuz yıl ömrümü geçirdiğim Erzurum hiçbir sorunundan kurtulmadığı gibi, daha da sorunlu hale gelmiş gördüğüm kadarıyla. Eskiden karlar eridiğinde akan çamur hala aynı. Çamurunu kaybetmeyen şehir. Şehrin göbeğinde ki AVM lerde tuvaletler, hala Gadana Camii'nin tuvaletleri mantığıyla kovalarla su serpilerek yapılıyor. Aynada saçını bezeyen gençlerde, pantolonla kapadıkları kıçlarında üreyen mikroorganizma çeşitliliğinin ne farkında nede umurunda. Onlar görünen kısımlarını bezeyen taşıyıcı portör rolünde. Belediyelerin işlettiği kaplıcalar şifa değil hastalık saçıyor. Düşmanı oldukları Avrupa'lı Terramisin'i bulmasa çoğu "Trahom"dan kör olurdu. Devlet devleti denetlemiyor bu kaplıcalarda, dolayısıyla herhangi bir dezenfekte raporu yok bu mikrop yuvalarının. Üniversite desen Cemaatlerin kurumu olmuş, menzilsiz, kırkıncısız bilim adamı yok gibi adeta. Bir dönem Fetullahçı olduğu gibi. İnsan olmak neredeyse suç o güzelim memleketimde. Güzelim diyorum. Çünkü benim hayal ettiğim O şehir yapılacak olsa gerçekten "Güzelim Erzurum" olur. Fakat hayal etmekte suç Erzurum'da.
Tabii ki tamamen karamsar değil gördüklerimiz. Güzel şeyler tümden yok değil elbette. Tarihi Erzurum Evleri gibi bir güzellikte var, fakat o kadar az ki güzel olan şeyler, o kargaşa ve karmaşada eriyip gidiyor adeta. Eskiden He-Yok olan diyalog Evet-Hayır'a dönüştüğünde . Evet-Hayır oyununda kesinlikle o iki sözcüğü kullanmayın diyordu Sevgili Erkan Yolaç. Sebebi ise bilginlikten gelen düşüncenin konuşmaya dönüşmesiyle alakalıydı. Evet veya hayır sözcüğü buyurgan devlet yapısına ait toplumlardaki emir kiplerine uyumdan kaynaklanmaktadır çünkü. Elbette ki ben o iki sözcüğü kullanmayacağım. Fakat itiraz itaattan daha elzem bir görev olduğu için sadece bu gidişata "Hayır" diyeceğim Erzurum konusunda. Yoksa genelde mutlu eden bir kültürü olmayan toplumun siyaseti de olmaz mantığıyla,siyasi olumlu yada olumsuz bir düşüncemin olmadığını da beyan etmiş olayım bu vesileyle. Adı, ister Cumhuriyet olsun isterse Demokrasi. Kültürü biat olan köle toplumların hayatı hep kaostur.
Velhasıl ; Dadaş'a buradan Selamlarımı gönderirken,derim ki ; Seni mutlu edecek olan senin gayretin olacaktır. Söküp yerine yenisini yaptığın çarpık binalar değil, veya Tuvaletlerinde mikrop besiyeri hazırladığın AVM ler değil, Caddelerinde çamur akan ama kenarında rengarenk yanan spot ışıklar değil. Zarafet bir bütündür. Önce sana "Kahraman Dadaş" diyip bütün dünyaya düşman eden düşmanlarından kurtul. Sevgiyi hoşgörüyü kültür edin. Sonra kurallı toplum Özgür birey yaşamını benimse. Sonra da O güzelim Memleketi, bir İsveç, bir Kanada, bir İsviçre yap, mutlu mesut yaşa. Şimdi diyebilirsin ki sen neden kaçtın. İnsanın en önemli özelliklerinden birisidir, zulümden kaçmak. Yapamıyorsan sende kaç ...
Bakın bin yıllardır Doğa görevini yapıyor,hep aynı canlılıkta,aynı gayretle,aynı güzellikte,her zaman yeniliyor kendini. Isıtıyor soğuttuğu çehresini. Ya biz ?
Cemre düşse de toprağa, ısınmıyorsa yürekler.
Neye yarar gösteriş olsun diye kurtuluş gecelerinde yediğimiz baklavalar börekler.
